عشق را داشتن آرزویی است دست یافتنی . ولی احترام داشتنش همه کس را نشاید سالها در کنج زندان دلم پی قفلی به موجب رهایی خویش از سکوت مرگبار زندگی بودم. ناگه سایه ای از دور پیدا شد. سایه آرام و سر به زیر به سوی من می آمد. راز دل خویش به او گفتم و گفت: کبوتران آزادی به زودی در آسمان شادی به پرواز در خواهند آمد. آنچنان مسرور گشتم که حیز عشق زسودای درونم فطره شد و حالی جدا در روزگار را سپری کردم. شادمانی در چشمانمان شعله می زد. آنقدر از خود بی خبر بودیم که خستگی راهم خسته کرده بودیم. ولی..... دوصد افسوس ........ لعنت به این دل خوش خیال. آسمان ناگهان ابری شد و هوا سرد و سنگین. دود غلیظ نا مهربانی وجودم را فرا گرفت. این دود از کدامین مبدا سوی من آمده بود و به کجا چنین شتابان در گذر بود؟ به نا گه چشم باز کردم و دیدم اشک های پاکم ز دیدگانم سرازیر شده ولی..... اتفاقی بدتر از آن....... صدای شکسته شدن می آید......چیست؟.......... خدایا چه شده....... آه .... این صدای دردناک که آدمی را غرق در حیرت می نماید چیست؟ وای...... باور نمی توان کرد......آری..... آری .... این صدای شکسته شدن دیوار قلب من است و چه راحت فرو ریخت. پاکی عشق را چه زیبا پاسخ داده شد!!!...... عشقی که با هزار سختی و رنج در گوشه ای از قلب چیده شده بود همچون شرر های آتش جا به جا شد. گذشت............ چقدر زود گذشت............. اما اکنون............ دوباره با اتکا به نیروی درونی آنچنان عشق را پی ریزی کرده ام که هیچ حادثه ای نمی تواند آنرا ضربه بزند. اما ..... در دشت وسیع محبت دنبال آهویی خوش خط و خال می گردم.تا نرگس زیبایش را صید کنم و در وجود بیکران خویش او را آزاد نمایم