وقتي توي لحظه هام عشق تورو کم ميارم  به دلم هزارو يک غم ميارم  توي چشمات خودمو گم ميکنم آسمون دلمو نم ميکنم       پر بارون ميشم از ديدن تو  پر آرزو واسه چيدن تو         گرچه داشتنت برام خياليه    بي تو اما زندگيم چه خاليه    

اندکی جلو می روم روی شن های سوزان که ساعتی قبل آفتاب آنهارا بوسیده بود

 می نشینم.به آنجایی خیره می شوم که آسمان ودریا همدیگرروبه آغوش کشیده اند.

ساعت ها به آن خیره می شوم.خورشید درحال غروب کردن است آرام پایین می رود.

اوبه آسمان حسودی می کند خودش را به موج های دریا می زند تا غرق در دریا شود

 تا به آبی ترین آبهایش بگوید که چقدر دوستش دارد.تا بر پاهایش سجده کند،

 تا به او بفهمانداز آسمان عاشقتر است،

اما دریا عاشق آسمانش است....

دریا دوباره آسمان را محکم تر در آغوشش می فشارد،

تا خورشید محو شود و اسیر وسوسه هایش نشود

آسمان مثل همیشه مغرور می شود و افتخار می کند و ناگهان سیاه می شود

حال می خواهد بهترین شب را به دریای زندگیش تقدیم کند،

آسمان همه جا را غرق در مروارید می کند،مرواریدهایی که می درخشند

دریا موج ها را می خواباند تا با اسمان تنها باشد..تا در خلوت با بهترینش عشق بازی کند

وقتی موج ها به خواب رفتند عکس زیبا ترینش را در خود می بیند

 عشقش دو صد چندان می شود...

اما حال باد حسادت می کند او به عشق بازی دریا و آسمان حسادت می کند

تنهاییشان را بر هم می زند.....

 آه که روزگار نامردی است

اما دریا آسمان را همچنان می پرستد........

عشق من به تو
مانند رود كوهستانی است
پیوسته و پایدار
عشق من به تو
شبیه تابش ابدی خورشید است
یا مانند دریا كه هرگز نمی آساید
امواج قوی و نجیبش
كه از آغوش بازش پیوسته می گذرد
عشق من به تو
مانند درختی است
كه در قلب ریشه كرده است
عشقی بی قید و شرط
حقیقی و ابدی
و خاموش نشدنی ...

چه شبهایی با رویای تو خوابیدم نفهمیدی

چه شبهایی که اسمت رو لبهام بود نمی شنیدی

چه شبهایی که اشکام و به " تنهایی " نشون دادم

از عمق فاصله آروم... واسه تو دست تکون دادم

چه شبهایی با شبگردی شب و تا صبح می بردم

نبودی ماه جون می داد نبودی بی تو می مردم

چه شبهایی دعا کردم یکم این فاصله کم شه

یه بار دیگه نگاه من تو رویاهات مجسم شه

توی این خونه یخ می بست تن سرد سکوت من

چقدر جای تو خالی بود چه شبهای بدی بودن

گذشتن عمرم و بردن حالا من موندم و حسرت

چه قدر بی رحم این دنیا به این تقدیر بد لعنت

با تو آغاز نکردم که روزی به پایان برسانم. عاشقت نشدم که روزی از عشق خسته شوم. با تو عهد نبستم که روزی عهدم را بشکنم. همسفرت نشدم که روزی رفیق نیمه راهت شوم. همسنفت نشدم که روزی عطر نفسهایم را از تو دریغ کنم. و با یاد تو زندگی نمیکنم که روزی فراموشت کنم. با تو آغاز کردم که دیگر به پایان نیندیشم. عاشقت شدم که عاشقانه به عشق تو زندگی کنم. با تو عهد بستم که با تو تا آخرین نفس بمانم. همسفرت شدم که تا پایان راه زندگی با هم باشیم. همسنفست شدم که با عطر نفسهایت زنده بمانم. و با یادت زندگی میکنم که همانا با یادت زندگی برایم زیباست. همچنان لحظات زیبای با تو بودن میگذرد ، از آغاز تا به امروز عاشقانه با تو مانده ام ای همسفر من در جاده های نفسگیر زندگی. اگر در کنار من نباشی با یادت زندگی میکنم ، آن لحظه نیز که در کنارمی با گرمی دستهایت و نگاه به آن چشمان زیباست زنده ام. ای همنفس من بدون تو این زندگی بی نفس است ، عاشق شدن برایم هوس است و مطمئن باش این دنیا برایم قفس است. با تو آغاز کرده ام که عاشقانه در دشت عشق طلوع کنم ، طلوعی که با تو غروبی را نخواهد داشت. و همچنان لحظات زیبای با تو بودن میگذرد ، لحظه هایی سرشار از عشق و محبت. با تو بودن را میخواهم نه برای فرداهای بی تو بودن. با تو بودن را میخواهم برای فرداهای در کنار تو بودن. با تو بودن را میخواهم برای فرداهای عاشقانه تر از امروز. پس ای عزیز راه دورم با من باش ، در کنارم باش و تا ابد همسفرم باش.

وقتی تمام وجودم مملو از اوجگیری

بود و به شوق لانه گذاری برروی

بلندترین قله پرواز کردم نمیدانستم

در بلندترین قله دلم برای جای گرفتن

در دستان پر محبتت و پناه بردن در

نگاهت چنین تنگ خواهد بود و بلندترین

قله بدون آرامش برایم دلتنگ کننده است.

اینروزها جوونا عشق را بد معنی می کنند

عشق فقط و فقط زمانی به وجود میاد که زن و مرد

 کنار هم تو شادی و غم و توی سختی های زندگی

    کنار هم باشن و اونوقته که عشق و عاشقی

                         معنی پیدا میکنه

نگاه اول فقط و فقط یه دلباختگیه ساده اس و بس

دلباختگی مثل سبزه عید میمونه که  اولش خیلی

زیبا و جذابه ولی وقتی عمرش زیاد میشه تا جایی

          بالا میره که از بین میره و نابود میشه

ولی عشق مثل یه درخته که هرچه عمرش بیشتر

 میشه هم به بار میشینه و هم زیباتر و هم محکم

                        و استوارتر میشه

پس اگه میخوایین دلباختگیتون مثل سبزه عید نشه

     یا زود دست بجنبونین و یا بی خیالش بشین

پادشاهی جایزهء بزرگی برای هنرمندی گذاشت که بتواند به بهترین شکل ، آرامش را تصویر کند.

قصه عشق من و تو

 خدایا به خاطر تمام چیز

لمس کن کلماتی ر اکه برایت می نویسم ...

خسته شدم می خواهم در آغوش گرمت آرام گیرم.خسته شدم بس که از سرما لرزیدم…

بس که این کوره راه ترس آور زندگی را هراسان پیمودم زخم پاهایم به من میخندد…
 
خسته شدم بس که تنها دویدم…

اشک گونه هایم را پاک کن و بر پیشانیم بوسه بزن…

می خواهم با تو گریه کنم …

خسته شدم بس که…

تنها گریه کردم…

می خواهم دستهایم را به گردنت بیاویزم و شانه هایت را ببوسم…

خسته شدم بس که تنها ایستادم 

 حدود دویست و پنجاه سال پیش از میلاد در چین باستان شاهزاده ای تصمیم به ازدواج گرفت…

با مرد خردمندی مشورت کرد  و تصمیم گرفت تمام دختران جوان منطقه را دعوت کند تا دختری سزاوار را انتخاب کند.

خواب دیدم قیامت شده است. هرقومی را داخل چاله‏ای عظیم انداخته و بر سرهر چاله

نگهبانانی گرز به دست گمارده بودند الا چاله‏ی ایرانیان. خود را به عبید زاکانی رساندم

و پرسیدم: «عبیداین چه حکایت است که بر ما ایرانی ها اعتماد کرده نگهبان نگمارده‏اند؟»

گفت:

می‌دانند که به خود چنان مشغول شویم که ندانیم در چاهیم یا چاله.» خواستم بپرسم: «اگر باشد

در میان ما کسی که بداند و عزم بالا رفتن کند...» نپرسیده گفت: گر کسی از ما، فیلش یاد

هندوستان کند خود ما بهتر از هر نگهبانی لنگش کشیم و به تهِ چاله باز گردانیم!

سهراب سپهری
مسافر
مسافر
دم غروب ، میان حضور خسته اشیا
نگاه منتظری حجم وقت را می دید.
و روی میز ، هیاهوی چند میوه نوبر
به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود.
و بوی باغچه را ، باد، روی فرش فراغت
نثار حاشیه صاف زندگی می کرد.
و مثل بادبزن ، ذهن، سطح روشن گل را
گرفته بود به دست
و باد می زد خود را.
مسافر از اتوبوس
پیاده شد:
چه آسمان تمیزی!
                                                                                                 بقیه در ادامه مطلب

 

سهراب سپهری
شرق اندوه
شورم را
من سازم : بندی آواز . برگیرم ، بنوازم. برتارم زخمه
لا می زن ، راه فنا می زن
من دودم: می پیچم، می لغزم ، نابودم.
می سوزم ، می سوزم : فانوس تمنایم . گل کن تو مرا ، و درآ.
آیینه شدم ، از روشن و از سایه بری بودم . دیو و پری آمد ،
دیو و پری بودم . در بی خبری بودم.
قرآن بالای سرم ، بالش من انجیل ، بستر من تورات ، وزبر پوشم اوستا، می بینم خواب:
بودایی در نیلوفر آب.
هر جا گل های نیایش رست ، من چیدم . دسته گلی دارم ، محراب تو دور از دست: او بالا،
من در پست.
خوشبو سخنم ، نی ؟ باد بیا می بردم ، بی توشه شدم در کوه کجا ، گل چیدم ، گل خوردم.
در رگ ها همهمه ای دارم ، از چشمه خود آبم زن ، آبم زن.
و به من یک قطه گوارا کن ، شورم را زیبا کن .
باد انگیز ، درهای سخن بشکن ، جا پای صدای می روب. هم دود چرا می بر، هم موج من و ما و شما می بر.
ز شبم تا لاله بیرنگی پل بنشان ، زین رویا در چشمم گل
بنشان ، گل بنشان.


 

ت

امروز می خواهم تو را به نام بخوانم

یک روز آموزگار از دانش‌آموزانى که در کلاس بودند پرسید آیا مى‌توانید راهى غیرتکرارى براى ابراز عشق، بیان کنید؟
برخى از دانش‌آموزان گفتند بعضی‌ها عشقشان را با بخشیدن معنا مى‌کنند.
برخى «دادن گل و هدیه» و «حرف‌هاى دلنشین» را راه بیان عشق عنوان کردند. شمارى دیگر هم گفتند که «با هم بودن در تحمل رنج‌ها و لذت بردن از خوشبختى» را راه بیان عشق مى‌دانند.
در آن بین، پسرى برخاست و پیش از این که شیوه دلخواه خود را براى ابراز عشق بیان کند، داستان کوتاهى تعریف کرد:
یک روز زن و شوهر جوانى که هر دو زیست شناس بودند طبق معمول براى تحقیق به جنگل رفتند. آنان وقتى به بالاى تپّه رسیدند درجا میخکوب شدند.
یک قلاده ببر بزرگ، جلوى زن و شوهر ایستاده و به آنان خیره شده بود. شوهر، تفنگ شکارى به همراه نداشت و دیگر راهى براى فرار نبود.
رنگ صورت زن و شوهر پریده بود و در مقابل ببر، جرأت کوچک‌ترین حرکتى نداشتند. ببر، آرام به طرف آنان حرکت کرد. همان لحظه، مرد زیست شناس فریاد زنان فرار کرد و همسرش را تنها گذاشت. بلافاصله ببر به سمت شوهر دوید و چند دقیقه بعد ضجه‌هاى مرد جوان به گوش زن رسید. ببر رفت و زن زنده ماند.
داستان به اینجا که رسید دانش‌آموزان شروع کردند به محکوم کردن آن مرد.
راوى اما پرسید: آیا مى‌دانید آن مرد در لحظه‌هاى آخر زندگى‌اش چه فریاد مى‌زد؟
بچه‌ها حدس زدند حتما از همسرش معذرت خواسته که او را تنها گذاشته است!
راوى جواب داد: نه، آخرین حرف مرد این بود که «عزیزم، تو بهترین مونسم بودى. از پسرمان خوب مواظبت کن و به او بگو پدرت همیشه عاشقت بود».
قطره‌هاى بلورین اشک، صورت راوى را خیس کرده بود که ادامه داد: همه زیست‌شناسان مى‌دانند ببر فقط به کسى حمله مى‌کند که حرکتى انجام مى‌دهد و یا فرار مى‌کند. پدر من در آن لحظه وحشتناک، با فدا کردن جانش پیشمرگ مادرم شد و او را نجات داد. این صادقانه‌ترین و بى‌ریاترین‌ راه پدرم براى بیان عشق خود به مادرم و من بود.

بنشین در کنارم ، دستهایت را بگذار در دستهایم ،نگاه کن به چشمهایم