یکى «قلیان» بشد نزد سماور
بگفتا اى همیشه یار و یارو
بگو با من چرا خالق چنین کرد
بود پایم در آب و نار بر سر؟
به محفل ها سرم آتش گذارند
بگیرندم چنان محبوب در بر
ز سوز سر، ز نافم دود خیزد
امان از ظلم این چرخ بداختر
«سماور« گفتش اى قلیان مظلوم
♠♦♥♣
عدالتخانه را هرگز مزن در
در این کاخ به ظاهر خوب و زیب
نمى یابى نشان از عدل یکسر
مرا پا اندر آتش مى گذارند
براى لذت از چاى معطر
بود تقدیر، هر کس را به دنى
به نوعى سوز و سختى، اى هماور
نگاهى کن به «انبر» بین چگونه
گدازد پنجه اش را سرخ اخگر
و آیا آن منقل بیچاره اى که
وجودش پر شود ز آتش، سراسر
چو پاى «زور» باشد، در زمانه
به جز محنت نبینى چیز دیگر
تحمل کن که راه چاره این است
صبورى پیشه فرما، اى ستم بر
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
